Gdzie ukrzyżowano Chrystusa i kiedy żył apostoł Paweł

Jaki jest nasz profit,
To ty jesteś prorokiem?
(Pytanie Sanhedrynu do Pawła)

Nie, w cerkwi wszystko nie tak,
Wszystko nie tak, jak trzeba!
(W. Wysocki)

W którym wieku żył Chrystus PL (vimeo)

W tradycyjnych źródłach czytamy, że ukrzyżowanie Chrystusa miało miejsce na wzgórzu Golgota (Kalwaria) w Jerozolimie, które to miejsce istnieje do dziś. O tym mówią wszystkie kanoniczne Ewangelie świata. Tym nie mniej, w samych Ewangeliach zawarte są bezpośrednie wskazówki całkowicie innego miejsca tych dramatycznych wydarzeń.

W szczególności, miejsce jednoznacznie wskazane w angielskiej wersji Listu Św. Apostoła Pawła do Galatów (Gal. 3, 1). Głosi on: « O Foolish Galatians, who hath bewitched you, that ye should not obey the truth, before whose eyes Jesus Christ hath been evidently set forth, crucified among you? », tzn. po polsku « O głupi Galatowie! Któż was omamił, abyście prawdzie nie byli posłuszni, którym przed oczyma Jezus Chrystus przed tym był wymalowany, i między wami ukrzyżowany?» I po grecku « Galatai… kat ojtalmouz Ihsouz Cristoz proegrafh estaurwmenoz… » oznacza dosłownie: « … Galaci … – na waszych oczach Jezus Chrystus był prześladowany według prawa za swoje przekonania był ukrzyżowanym. » Innymi słowy, właśnie Galaci byli naocznymi świadkami ostatnich cierpień Chrystusa, a Jego ukrzyżowanie odbyło się wśród Galatów, na ich oczach.

Przypomnijmy że Galaci żyli nie tylko w Galacji – na południowym obszarze Azji Mniejszej Carogrodu-Konstantynopola, t. je. dzisiejszego Stambułu, ale również w Dardanelach (Galipolis, obecne Gallipoli), i na północno-zachodnim obszarze Morza Czarnego: na obszarze rz. Gałacz, rum. Galati w Rumunii, a nie w Palestynie (sr. także Galatasaray = Złoty pałac w Stambule).

Naturalnym centralnym regionem zamieszkania Galatów był Bosfor, jakby go nie nazwać: Car-Grad, Konstantynopol czy Stambuł. Car-Grad i jego łysa góra Bejkos opisana została przez M. Gogola i Michaiła Bułhakowa w powieści „Mistrz i Małgorzata” – jest to miejsce wielkiej tragedii, na przeciw Gul Gaty – czyli po szwedzki „Złotej Bramy”, miejsce to przeobraziło się w „Golgotę” Jezusa Chrystusa. (Jest tam również, nawiasem mówiąc ogromny grobowiec, który jak niektórzy sądzą pochowany jest starotestamentowy Jezus Nawin, który w zachodnioeuropejskich wersjach Nowego Testamentu nazywany jest po prostu Jesus czyli Jezus.) Tak więc, w zależności od badanego zdania z Ewangelii Chrystusa ukrzyżowali go Galaci-Izraelici w Konstantynopolu a nie w obecnej Jerozolimie. (Więcej na ten temat można przeczytać w książkach Gleba Nosowskiego. i A. Fomenko, na przykład: „Rekonstrukcja historii powszechnej.” M. FID „Ekspres Handlowy„, 1999)

W rosyjskim prawosławnym wariancie frazę ze wspomnianego Posłania przeinaczono: « O nierozumni Galaci, kto urzekł was nie słuchających prawdy, was, u których na waszych oczach ukrzyżowano Jezusa Chrystusa, jakby u was ukrzyżowany? » kursywa jest nie autora, a kanonizowane, t. je. słów «jakby» w początkowym wariancie nie było a wstawiono je o wiele później, prawdopodobnie w XVII wieku, przez analogię z katolicką Ewangelią, na przykład, z francuską« … Galates … aux yeux de qui Jesus-Christ a ete peint comme crucifie? », t. je. dosłownie « Galaci … na waszych oczach Chrystus był namalowany jako ukrzyżowany ». Natomiast, w wersji niemieckiej protestanckiej « … Galater … denen doch Jesus Christus vor die Augen gemalt war als der Gekreuzigte?» słowo „als” rzadko się tłumaczy jako «jak by» a sens frazy jest całkowicie jasny: « Galaci … przecież przed waszymi oczami jak na dłoni był ukrzyżowany Chrystus». Co więcej: niemieckie „gemalt” i francuskie „peint” w angielskim powinno odpowiadać „painted” “na żywo, namalowany farbami„, czego tam nie ma, a w rosyjskim już w żaden sposób nie “wyświęcono”.

“ Namalowany” Chrystus, prawdopodobnie po raz pierwszy pojawił się w publikacjach XVII w. We francuskiej publikacji (t. je. redagowane przez samych Galów-Galatów) słowo peint «był namalowany» wstawione zamiast pierwotnego peine «cierpiał na», który sprawia, że francuski wariant w całości staje się adekwatny greckiemu: na “ … na oczach waszych Chrystus cierpiał, podczas gdy go krzyżowali „!

Analogicznie również w obecnym rosyjskim rozumieniu sensu frazy Przesłanie zostało zniekształcone: jedno z początkowych greckich słów “proegraf„(“ prześladowano go za swoje przekonania”) nikoniańskie (patriarchy Nikona) tłumaczenie podzielono na dwa: “pro„(“ przed”) i “egrafie„(“ został nakreślony”), z czego zatem było dowolne z grubsza zlepione ze współczesnym “zrządzony”. Sprzeczność z oryginalnym sensem w rosyjskim wariancie okazała się zbyt widoczna, w zwiącku z tym pojawiła się później niejasna interpretacja, że jest to jakoby właśnie jasne nauczanie Apostoła Pawła namalowane przed Galatów i na tyle “malowniczy” obraz ukrzyżowania, że odczuli oni ostatnie cierpienia Chrystusa jakby miało ono miejsce na ich oczach.

To, że Galacja wymieniona jest jako miejsce ukrzyżowania Chrystusa właśnie w Listach Apostoła Pawła a nie u innych Ewangelistów, bynajmniej nie jest przypadkowe. Apostoł Paweł jest kluczową postacią w kształtowaniu się instytucji kościoła. Jest faktycznie pierwszym ojciec kościoła. Właśnie w swoich kanonizowanych później Listach sformułował normy prawne życia kościelnego w imieniu Chrystusa.

Czego dowiadujemy się o jego życiu z Ewangelii? Izraelita o imieniu Saul, urodził się w Tarsie (Tarsus, śródziemnomorski port na południu Turcji) , wychowywał go uczony faryzeusz o imieniu Gamaliel (= żydow. Dar Boży = grec. Teodor = Fiodor). Po Rusku przyjęto nazywać go Szawłem (co fonetycznie jest niepoprawnie), żeby jakoś oddzielić od starotestamentowego izraelickiego króla Saula. (zauważmy, że « izraelickie » imię Saul po litewsku oznacza « słoneczny », t. je. Saul = rudy.) W młodości Szaweł aktywnie prześladował uczniów ukrzyżowanego Chrystusa i jego sympatyków, w
szczególności brał udział w egzekucji męczennika Stefana (Szczepana) i dostał w nagrodę jego ubranie. Następnie doznał olśnienia w drodze w Damaszku, po czym przyjął chrzest i stał się pierwszym neofitą – gorliwym głosicielem nowej wiary, przy czym nie tylko wśród izraelitów ale również wśród pogan.

O cudownym przeobrażeniu Szawła Chrystusem świadczy, oprócz jego własnych wypowiedzi, tylko wzmianka o «tajemniczym uczniu» Ananiaszu, z pomocą którego Chrystus zwrócił Szawłowi wzrok po doznaniu szoku od oświetlenia. Zatem Szaweł – nie tylko jako „wtórny” Apostoł, zjawia się po ukrzyżowaniu Chrystusa i nie wchodzi do grona pierwszych jego uczniów ale jest pierwszym kanonizowanym samozwańczym Apostołem. Po ukrzyżowaniu Chrystusa wtórnymi Apostołami zostawali tylko ludzie wyświęceni przez jego uczniów – pierwszych Apostołów.

Z Dziejów Apostolskich wynika, że liczni chrześcijanie współcześni Szawłowi nie uznawali go za prawdziwego Apostoła, co go bardzo martwiło. On sam, próbując ich przekonać mówił, że umarł ukrzyżowany z Chrystusem, po czym w jego ciele zamieszkał sam Chrystus. W rzeczywistości dzięki temu stawiał siebie wyżej od pierwszych Apostołów i nie tylko przywłaszczył sobie prawo do działania w imieniu Chrystusa zamieszkałego w nim, ale też tym samym przedstawiał Chrystusa w swojej osobie jako kontynuator mesjasza. Jest to faktyczny początek nowego, pawłowego kościoła.

Historia o tym jak z Szaweł stał się Pawłem jest w ogóle nierozumiana. Zaczniemy z samego imienia Paweł. Nazwa ta po raz pierwszy pojawia się w Dziejach Apostolskich, u rzymskiego prokonsula Siergieja Pawła (łac. Sergius Paulus), którego jakoby nawrócił na chrześcijaństwo Szaweł. Ale wystarczy otworzyć komentarze do Biblii i przeczytać, że imię Paweł – greckie, z « paulos » (grec. pauloz), które jakoby oznaczało «nieznaczny». Tymczasem właściwie w języku greckim takiego słowa nie ma i nie było dlatego słowniki encyklopedyczne zmuszone są określenia go z łacińskiego Paulus. Jednak
również to słowo budzi wątpliwości, o ile «mały» po-łacinie początkowo paucus (skąd, na przykład, poco), i tylko od niego mogło zostać utworzone zdrobniałe pauculus «mały» (włos. piccolo). Później, po wypadnięciu nieakcentowanej zgłoski, w pismach utrwalono łacińskie paulo “mały”, i tylko dla tego mogło być utworzone paulus. To samo w sobie wskazuje na średniowieczne pochodzenie nazwy Pawła. (Warto zauważyć, że w rosyjskim dialekcie równolegle pojawiło się nominalne słowo paweł = pauk (pająk)!)

Ale to jeszcze nie wszystko. Istnieje grecki czasownik poulw o znaczeniu «wydawać», «zmieniać», stąd też poulhoh «zdrada» i powiedzenie « poulgse ton yuch tou sto diabolo» – «sprzedać duszę diabłu». Dlatego pouoz po grecku oznaczało «zdrajca», «sprzedawczyk» – i właśnie tak Szawła-Pawła mogli nazywać jako prześladowcę chrześcijan ortodoksyjnych żydo-sadyceuszy, których on zdradził i również ci, którzy nigdy nie uwierzyli w jego «przemianę» pierwsi chrześcijanie- «Grecy»! Później Paweł i osobisty lekarz Ewangelista Łukasz uczynili zdrajcą pierwszego apostoła Judasza, gdzie w Nowym Testamencie pojawia się dwóch Judaszów: jeden Sw. Apostoł, a drugi – «Judasz, zdrajca Chrystusa». Charakterystyczne, że Ananiasz jest takim samym neofitą-wywrotowcem («tajny uczeń »,również izraelicki arcykapłan), dlatego, że aby przywrócić wzrok Szawłowi, znajduje go właśnie w domu Judasza.

Co do historii z leczeniem prokonsula Sergiusa (Sergiusza, Sergieja) Pawła, możemy tylko dodać, że «rodowe łacińskie» imię «rzymskiego prokonsula» Sergiej po prostu oznacza człowieka, noszącego znak wodza: pierścień w uchu, t. je. kolczyk, tak jak u Kozaków. (Słowo to pochodzi od kolczyk bałtosłowiańskich h-rog „fonetycznego ring”, cf., Na przykład Ohrring «kolczyk”.)

Oprócz tego, w historii z prokonsulem Pawłem faktycznie powtarza się temat oślepienia Szawła blaskiem Chrystusa, przy czym teraz już Szaweł oślepia swojego oponenta-wołchwa (kapłana) w obecności prokonsula Pawła, czym zapewnia go o swej boskiej sile. Po tym epizodzie z Dziejów znika imię Szaweł, i «prokonsul» Paweł, a pojawia się Apostoł Paweł. (to, że historia «wtórnego» Apostoła Pawła jest źle połączona z Dziejami pierwszego apostoła, szczegółowo zostało przeanalizowane to w książce Z. Zenona Kosidowskiego «Opowieści Ewangelistów», z 1979.)

Znaczący jest również fakt, że we wspomnianym Liście Apostoła Pawła do Galatów mówi się o zniesieniu w Nowym Testamencie prawa, które istniało do 430 roku (Gal. 3,17). Jeżeli liczyć Nową Erę nie od tradycyjnej daty mnicha Dionizego, kanonizowanej tylko w 1563 r., a od wybuchu «Gwiazdy Betlejemskiej» – najjaśniejszej supernowej z niedalekiej przeszłości czyli z 1054 r. w gwiazdozbiorze Byka (obecna Mgławica Kraba), i Chrystusowe przykazania liczące z pierwszym krótkim kodeksem wydanym koło 1085 r. (t. je., warunkowo, w «Starym Testamencie»), ten List Pawła, «wtórnego» Apostoła, w istocie pierwszego samozwańczego nowotestamentowego Apostoła datuje się nie wcześniej niż na 1484 r.! Możliwe jest, że Rzymianin Apostoł Paweł znalazł odzwierciedlenie w tradycyjnej historii jako
rzymski prawnik Paweł, jeden z twórców «Kodeksu Justyniana», prace którego odzyskały moc prawną jakoby w 426 r., t. je. (z przesunięciem do 1054 roku) realnie po 1480 r. Fakt, że działalność apostoła Pawła opisuje wydarzenia XV-XVI w., wskazuje go 2-gi List do Rzymian. Paweł mówi w nim, że ma zamiar odwiedzić Hiszpanię (nie Iberię!), czyli nazwy, która po raz pierwszy pojawiła się w 1479 r.!

Rozpatrzymy teraz historię Pawłów papieży, co samo w sobie także stanowi klucz do zrozumienia procesu kształtowania się instytucji kościoła. Do końca XX w. kościół rzymski liczył sześciu papierzy Pawłów i dwóch Janów-Pawłów. O papierzu Pawle I, jakoby sprawującym rządy w 757-768 r., po raz pierwszy wspomniano w XVI w. – w Księdze Papierzy, «szczęśliwie znalezionej» w tym czasie gdzie jest mowa o papieżach do końca X wieku, po czym się urywa. Nic istotnego o nim nie wiadomo, oprócz jednej charakterystycznej rzeczy: jego działania zgadzają się z ostatnimi latami życia legendarnego Franka Pepina (Krótkiego) i pierwszym namaszczeniem papieża króla (syna Pepina, Karola Wielkiego). W taki sposób został stworzony pierwszy «historyczny» precedens przejawu wyższości duchowej władzy nad świecką.

Idąc dalej papierz Paweł (II) pojawia się w historii akurat w drugi połowie XV w. (jakoby sprawował on rządy w 1464-1471 r.). O tym Pawle wiadomo, że należał do bogatej weneckiej rodziny, był dyplomatą i podróżował a przyjechawszy do Rzymu kupił tam kardynalską czapkę. Wywołało to ogromny skandal w tolerancyjnej Wenecji, nastawionej wrogo do Rzymu – tego Pawła chciano nawet pozbawić obywatelstwa i skonfiskować dobra jego rodziny. Tym nie mniej pięć lat po tych wydarzeniach został wybrany papieżem a jego ulubionym zajęciem było torturowanie heretyków – uczonych wyznawców Platona – w których osobiście brał udział.

Dwaj późniejsi papierze Pawłowie pojawiają się w najbardziej burzliwym okresie XVI wieku. Papierz Paweł III (1534-1550) – założyciel instytucji inkwizycji, usankcjonował porządek jezuity Ignacego Loyoli. On również zwołał słynny Sobór Trydencki. Papierz Paweł IV (1555-1559) – zażarty bojownik „pisanej”(księgi) herezji, autor książki autodafe (palenia na stosie) oraz twórca pierwszego «Indeksu ksiąg zakazanych». Jego wezwania do spalenia wszystkich heretyckich ksiąg znajdują odzwierciedlenie w pracach apostoła Pawła z Efezu, podburzającego «Efezjan» do ponownego pierwszego «historycznego» precedensu palenia ksiąg.

Papierz Paweł V (1605-1621)  również działający w burzliwym okresie (zob. niesnaski w Rosji: rok śmierci Cara Borysa aż do ostatecznego ustanowienia Romanowów w Moskwie po uzgodnieniu z Polską). Ten papież-kontrreformator nałożył interdykt na nieposłuszną Wenecję i miał zamiar z nią walczyć, ale przegrał, a jego jezuici zostali wypędzeni z Wenecji.

Następny realny papież Paweł (VI) pojawia się dopiero w XX w. (1963-1978). Staje się pierwszym demokratyzatorem kościoła katolickiego: w szczególności, znosi w 1966 r. «Indeks ksiąg zakazanych», wprowadzony przez jego imienników Pawłów IV w XVI w.

Można sądzić, że władze kościoła rzymskokatolickiego, poczynając od XVII w., były zawsze doskonale zorientowane o fikcyjnej tradycyjnej historii do XVII w., i o niezgodnościach obecnej chronologii. Na korzyść tego założenia przemawiają następcy. Poprzednik Paweł VI przyjął imię Jana XXIII (1958-1963) w tym samym czasie, uznając Rzym pseudo-średniowiecznego papieża «Jana XXIII» («pirata neapolitańskiego» Baltazara Cossy, sprawującego rządy jakoby w 1410-1415 r.). Ten Papieski Rzym próbował ostatni raz „wylizać” własną historię. Jednak groźba sztucznej jądrowej apokalipsy (Karaibski kryzys 1962 r.) skłoniła papieży do rozpoczęcia drogi natychmiastowej demokratyzacji instytucji kościoła rzymskokatolickiego, ogłoszonej podczas 2-go Watykańskiego soboru w 1962 r. Następca Pawła VI połączył jego reformatorskie idee z ideami Jana XXIII poprzez swoje symboliczne imię Jan-Pawła I. To po raz kolejny faktycznie, zapoczątkowało jeszcze jeden, nowszy papieski kościół. Jeszcze dalej poszedł w drodze demokratyzacji papież Jan-Paweł II, publicznie przyznając się do winy za inkwizycję i rezygnując z przestarzałych dogmatów. Jest coś dobrego co on ogłosił, mianowicie odmówił “Filioque” i pozostałych 5 punktów dzielących katolików i prawosławnych od wspólnych modlitw – może to wydawać się paradoksalne, że porozumienie może okazać się końcem kościoła prawosławnego, ponieważ nie będzie nawet formalnej przeszkody do unii z katolikami, którą prawosławni hierarchowie zawsze uważali za śmiertelnie niebezpieczne dla swojej instytucji cerkwi.

Działanie średniowiecznych «Pawłów» po stworzeniu instytucji kościoła chrześcijańskiego (zob. „Powstawanie edukacji, prawa i instytucji kościelnych …„) znalazło to odzwierciedlenie we wspólnie urojonych «herezjach», które łączyły się w dążeniu do «oczyszczenia kościoła». Początkowo Paulicjanie, pojawiając się nie wiadomo skąd w Bizancjum jakoby już 700 lat po «Apostole» Pawle, ale zaraz po nie mniej legendarnym papieżu Pawle I. ich państwo w Azji Mniejszej, t. je. tam, gdzie mieszkał i działał jednoimienny apostoł w Galacji, zostało rozgromione przez Bizantyjczyków
jakoby w 878 r. Przy czym część Paulicjan ukryła się w Armenii a druga część przedostała się na terytorium obecnych Bułgarii i Rumunii i przeobraziła się w Bogomiłów. Po rozgromieniu (ciemni Bizantyjczycy) herezja Bogomiłów (Bogobojnych?) przesunęła się na zachód, na południe Francji (t. je. do Galii), gdzie heretycy płynnie przeniknęli najpierw do Katarów, a następnie do Albigensów, podobno ostatecznie pokonanych przez Ludwika VIII w 1229 r. Tu akurat w Rosji tradycyjnie zaczyna się «epoka Ordyńska (Wielka Horda)», a we Włoszech – «Protorenesans». Fikcyjne przesunięcie do przodu następuje o 260 lat « ordy-rekonkwisty-protorenesans» prowadzi nas ponownie w koniec XV w. – do 1489 r., gdzie Francuz Ludwik VIII staje się Karolem VIII.

Wszyscy wyżej wymienieni pozwalają z dużą dozą prawdopodobieństwa przypuszczać, że właściwie kościół rzymski tak naprawdę pojawia się dopiero w XV w., a «katolickim» staje się w XVI w. Nowy, wtórny Testament w tym charakterze kanonizował “ojciec-założyciel” tego kościoła, “wtórnego” Apostoł o imieniu Paweł, który stał się samozwańczym rzecznikiem “w imieniu i na polecenie Jezusa Chrystusa”.

Tak więc, być może „Nowy Testament Księga Powtórzonego Prawa” powstała na początku XVI w., kiedy to po ukrzyżowaniu Chrystusa (w 33 + przesunięcie do 1054 r. = 1087 rok) upłynęło akurat przykładowo 430 lat, t. je. w czasach średniowiecznych papieży Pawłów i papieża Juliusz II (1503-1513), prawdopodobnie, faktycznie wprowadzających juliański «chrześcijański» kalendarz z nową kościelną doktryną, opracowaną z udziałem twórcy współczesnej ideologii Machiavellim (zob. «Rachuba i kalendarz»). Równolegle z działalnością średniowiecznych «Pawłów» i ortodoksyjnych Żydów pojawiła się własna «Księga Powtórzonego Prawa», odnosząca się w XVII wieku do «Starego Testamentu».

Podsumowując, musimy oddać hołd biblistom, wykonali ogromną pracę po wewnętrznym uzgodnieniu kanonizowanego Pisma Świętego. W tej pracy ani razu nie była poruszana autentyczność tego lub innego dokumentu Pisma Świętego albo kwestia autorstwa tych dokumentów. Dla bezstronnego badacza informacje z każdego źródła, tak jak i dla kryminologa fałszywe dokumenty jako źródło informacji jest nie mniej wartościowe, niż oryginalne.

Kiedy, na przykład, w «Apokalipsie» czytamy o szkle, przezroczystym jak kryształ (Ap. 21, 18; 21, 21; 15,2; 4,6), to staje się jasne, że najbardziej prawdopodobne zodiakalne datowanie tego dzieła przypada właśnie na 1486 rok, o tyle tego szkła czystego jak kryształ, do połowy XV w. nikt nie umiał wykonać. I kiedy w 1-ej Księdze Machabejskiej Starego Testamentu czytamy o zwycięstwach Rzymian w Hiszpanii (1 Makk., 8.3) i nad Galatami (tam że, 8,2), to ponownie rozpoznajemy w nich znajome nam wydarzenia z drugiej połowy XV w. Znaczące jest to, że Księga Machabejska nie przesiąkła żydowskim i prawosławnym kanonem i uznaje tylko bogobojny zachodnio-chrześcijański kościół. I nic dziwnego w końcu w tej samej 1-ej Księdze Machabejskiej działa stojący na drodze Juda Machabeusz Demetrius i sojusz obronny Żydów z Rzymianami (KM., 8, 21-30) opisany dokładnie tak samo jak kronikarski sojusz Ruskich kniaziów (książąt) z Car-grodu – Bizancjum! Zauważymy ponadto, że Judasz Machabejski doskonale odzwierciedla Judasza Moskiewskiego.

Prawym był, Włodzimierz Wysocki, och, prawym … (patrz motto na początku)

źródło